در سال 1944 در رتون وودز اولین اعضای سازمان ملل متحد قراردادی برای
تنظیم تعادل نرخ تبدیل ارزهای کشورهای توسعه یافته، امضا کردند. دلار امریکا به عنوان ارز ذخیره انتخاب شد چرا که پس جنگ جهانی دوم فقط امریکا می‌توانست تبدیل ارز خود را به طلا با نرخ تعیین شده تضمین کند. برای حمایت از سیستم‌های پرداختی بین المللی صندوق بین المللی ازی تشکیل داده شد. اما توافقنامه برتون وودز یک نقطه ضعف داشت و آن این بود که تمام کشورها سعی داشتند ذخیره دلار خود را افزایش دهند. این بدان معنی بود که در یک زمان خاص امریکا نتوانست این ذخایر را به طلا پوشش دهد. پس از آن که در سال 1971 آلمان غربی و فرانسه مبادله ذخیره دلار خود با طلا شروع کردند، امریکا از تعهدات خود کنارگیری کرد.